Kastracja psów czy suk – prosta oczywistość czy poważna decyzja …?

Właściciele psów są zachęcani do kastracji DLA POLEPSZENIA STANU ZDROWIA PSA CZY SUKI…
Mało lub wcale nie pisze się o problemach zdrowotnych, jakie może nieść kastracja. Badania pokazują, że kastracja niesie zarówno korzyści, jak i zagrożenia, a także, że wciąż nie mamy pełnej wiedzy odnośnie długofalowych zmian w organizmie psów i suk po kastracji.

Kastracja czy sterylizacja?

Kastracja – zarówno u psów, jak i suk jest chirurgicznym usunięciem gonad płciowych: jąder oraz najądrzy u psa, jajników wraz z jajowodami i macicą w przypadku suk.

Sterylizacja to chirurgiczne zamknięcie jajowodu u suki lub podwiązanie nasieniowodu u psa.

U wysterylizowanych suk cykl płciowy nie ulega zmianie, występuje też cieczka. W organizmie suki wytwarzane są estrogeny, jest jednak bezpłodna.
Sterylizacja u samców także prowadzi do bezpłodności, zachowana jest produkcja testosteronu i popęd płciowy.
Kastracja suki potocznie nazywana bywa sterylizacją.

Co mówią badania?

Korzystne skutki kastracji samców:

– eliminacja ryzyka (niewielkiego, bo poniżej 1%) zgonu z powodu nowotworu jąder; wiadomo – skoro nie ma jąder, nie ma i nowotworu jąder,
– zmniejszenie ryzyka nienowotworowych schorzeń prostaty, ale równocześnie zwiększenie ryzyka schorzeń nowotworowych prostaty, w tym wysoce złośliwego adenocarcinoma prostaty,
– zmniejszenie ryzyka przetok okołoodbytniczych.

Negatywne skutki kastracji samców:

– jeśli zabieg wykonano poniżej pierwszego roku życia psa, znacząco wzrasta ryzyko osteosarcoma (bardzo agresywny nowotwór kości),
– kilkukrotnie zwiększa ryzyko naczyniakomięsaka serca,
– trzykrotnie zwiększa ryzyko niedoczynności tarczycy – psa czeka wówczas leczenie substytucyjne do końca życia,
– zwiększa ryzyko upośledzenia starczego – dezorientacja w otoczeniu domowym lub zewnętrznym, problemy w kontaktach z domownikami,
– trzykrotnie zwiększa ryzyko otyłości, a co za tym idzie wielu problemów zdrowotnych z nią związanych,
– czterokrotnie zwiększa ryzyko nowotworu prostaty.
Badania wykazują, że ponad 80% niekastrowanych psów powyżej 5 roku życia rozwija łagodny przerost prostaty. Jednak kastrowane psy mają większe niż niekastrowane szanse na wystąpienie wysoce złośliwego nowotworu prostaty (adenocarcinoma). Kastrowane psy mają także większą skłonność do pojawienia się przerzutów w płucach,
– dwukrotnie zwiększa ryzyko nowotworów dróg moczowych
– zwiększa ryzyko schorzeń układu kostnego
– zwiększa ryzyko nieprawidłowych reakcji poszczepiennych,
– zmniejsza się masa mięśniowa,
– skrócenie życia o 2 lata – w porównaniu z niesterylizowanym rodzeństwem

————————————————————-

W przypadku suk jest nieco inaczej.

Korzystne skutki kastracji suk:

– przy zabiegu wykonanym przed 2,5 rokiem życia, znamiennie zmniejsza się ryzyko nowotworów sutka, który jest najczęstszym złośliwym nowotworem u suk,
– niemalże wykluczone jest zagrożenie ropomaciczem, które dotyczy około 23% niesterylizowanych suk i zabija około 1%,
– zmniejsza się ryzyko przetok okołoodbytniczych,
– zniwelujowane jest niewielkie ryzyko (poniżej 0,5%) guzów narządów rodnych,

Niekorzystne skutki kastracji suk:

– przy zabiegu wykonanym poniżej 1 roku życia suki, zwiększa się znamiennie zagrożenie osteosarcoma,
– zwiększa się ryzyko naczyniakomięsaka śledziony i serca,
– trzykrotnie zwiększa się ryzyko niedoczynności tarczycy,
– zwiększa się ryzyko otyłości, ponieważ spowolniony zostaje metabolizm organizmu
– powoduje problemy z nietrzymaniem moczu – u 4-20% suk, częstomocz.
Niedobory testosteronu i estrogenów indukują problemy z nietrzymaniem moczu. Pojawiają się zwłaszcza u suk (20%). Rasy większe są bardziej zagrożone tym powikłaniem( boksery do 60%),
– zwiększa ryzyko zakażeń dróg moczowych,
– zwiększa ryzyko zmian zapalnych pochwy, zwłaszcza u suk sterylizowanych przed osiągnięciem dojrzałości płciowej,
– zwiększa ryzyko guzów układu moczowego,
– zwiększa zagrożenie schorzeniami układu kostno-szkieletowego,
– zwiększa zagrożenie niepożądanymi reakcjami poszczepiennymi (nawet do 40%),
– powoduje zmienność nastrojów i zwiększenie agresji (ostatnie doniesienia),
– zmniejszenie aktywności u psów użytkowych (a nie każdy pies jest tylko ozdobą dywanu czy kanapy),
– zmniejszenie masy mięśniowej,
– skrócenie życia o 2 lata w porównaniu z niesterylizowanym rodzeństwem.

Czy kastracja to poprawa zdrowia psa?
Bataliony ze sztandarami kastracji „dla dobra zdrowia psów” niosą mylne przesłanie, że zalety zabiegów są bezmierne, a obciążenia zdrowotne zgoła żadne.
Warto jednak podkreślić, że kastracja bez wątpienia narusza fizjologię organizmu.
Hormony są związkami chemicznymi, które pełnią funkcję biokatalizatorów różnych reakcji biochemicznych zachodzących w żywych organizmach i odgrywają rolę w utrzymaniu homeostazy, czyli równowagi dynamicznej organizmów żywych.
Hormony płciowe – estrogeny i androgeny powstają zarówno w organizmach męskich jak i żeńskich, choć w innych proporcjach.
Hormony działają na zasadzie sprzężenia zwrotnego: jeden hormon wpływa nie tylko na docelowe tkanki, ale także na regulację innych hormonów i substancji hormonami sterujących. Zakłócenie tej delikatnej równowagi w którymś miejscu skutkuje przeróżnymi zmianami, które kaskadowo postępują w kierunkach, jakie nie do końca udało się nawet jeszcze poznać.

Można podjąć WYBÓR wykonania kastracji ale mając świadomość, że ingerujemy tym sposobem w biologię organizmu, indukując zmiany tak fizyczne, jak psychiczne.

I nie oszukujmy się, że tak nie jest.
Kastrowanie pod hasłem hip hip hurra dla tzw.” poprawy zdrowia psów” trochę przywodzi na myśl filozofię: obetnę psu nogi, to nie wbiegnie pod samochód!.
Kastracja dla „kontrolowania populacji i ograniczania niechcianych urodzeń szczeniąt”,  jakkolwiek zapewne warta rozważenia w schroniskach i tym podobnych skupiskach zwierząt, zdecydowanie nie ma nic wspólnego z pobudkami zdrowotnymi.

Kiedy?
Bardzo wczesna kastracja czy sterylizacja, przed osiągnięciem dojrzałości płciowej psa czy suki, stwarza ryzyko zagrożenia wieloma poważnymi obciążeniami zdrowotnymi, które można zmniejszyć czekając z decyzją o zabiegu, aż pies czy suka osiągnie dojrzałość płciową.
Zalety i obciążenia kastracji powinny być rozpatrywane indywidualnie dla każdego psa czy suki, w zależności od rasy, wieku, płci, stanu zdrowia.

Powikłania pooperacyjne
Zabieg kastracji, jak każdy zabieg, niesie ryzyko nieprawidłowej reakcji na znieczulenie, krwotoku pooperacyjnego, infekcji itp.
Ryzyko komplikacji pooperacyjnych sięga, w zależności od źródeł – 6-20%.
Ryzyko zgonu z powodu zabiegu kastracji/sterylizacji jest niskie – koło 0,1%.
Psy najlepiej poddawać zabiegowi najwcześniej po 14 miesiącu życia, a wielkie rasy po ukończeniu 2-2,5 roku życia, kiedy rozwój układu kostno-stawowego jest ukończony, a chrząstki nasadowe zamknięte.

Hormony płciowe, poprzez wzajemne korelacje z wieloma hormonami wpływającymi na wzrost, wpływają na zamykanie chrząstek nasadowych w okresie dojrzewania – stąd kości osobników kastrowanych rosną dłużej.
Pies czy suka, kastrowany przed zakończeniem dojrzewania ma dłuższe kończyny, lżejszą strukturę kości, wąską klatkę piersiową, i węższą czaszkę.
Taki zaburzony proces wzrostu prowadzi do zakłócenia proporcji ciała, w szczególności zaburzenia proporcji długości jednych kości względem innych.
Na przykład: jeśli kość udowa osiąga swój docelowy rozwój w wieku 8 miesięcy kiedy to np. przypada moment kastracji czy sterylizacji, ale kość piszczelowa normalnie kończy wzrost w wieku 12-14 miesięcy, to wytworzy się zaburzona proporcja obu kości. Kończyna jest dłuższa, ale i jednocześnie cięższa, powodując tym samym większe obciążenie dla więzadeł krzyżowych.
Poza tym hormony płciowe także wpływają na osiągnięcie prawidłowej gęstości kośćca. W efekcie – u psów kastrowanych obserwuje się zwiększoną częstość uszkodzeń więzadeł krzyżowych.
Badania również pokazują, że psy/suki kastrowane przed 5,5 miesiącem życia mają znacznie wyższą częstość występowania dysplazji stawów biodrowych.

Problemy z zachowaniem
W trakcie rozwoju i dojrzewania szczeniaki przechodzą przez różne fazy wzrostowe spowodowane zmianami hormonalnymi w ich organizmach.
Psy i suki kastrowane przed osiągnięciem dojrzałości płciowej mają tendencję do problemów zachowania.
Suki mają tendencje do zaburzeń lękowych, samce-agresywnych. Potrzebują wtedy wiele uwagi i prawidłowych relacji w stadzie pies-człowiek. Warto o tym pamiętać by uniknąć kłopotów.
Jednym z potencjalnych skutków kastracji suk jest zjawisko wzrostu agresji u dominujących i bardzo pewnych siebie suk.
Spotykane są fobie nocne oraz nietypowe zachowania o podłożu seksualnym.
Problemy z zachowaniem zagrażają zwłaszcza psom i sukom kastrowanym bardzo wcześnie.

Zmiany skórne
U psów kastrowanych mogą występować zmiany skórne o charakterze alopecji (miejscowe łysienie).

Nowotwory
Z jednej strony ryzyko pewnych nowotworów wydaje się być mniejsze po kastracji, ale ryzyko innych nowotworów wzrasta.
Czasem rozpowszechnia się przekonanie, że psy kastrowane mają mniejszą częstość nowotworów prostaty. To nieprawda – ryzyko nowotworu prostaty u kastrowanych psów wzrasta 4 krotnie. Podobnie wzrasta ryzyko nowotworu pęcherza moczowego.
Szczególnie alarmujący jest związek między wczesną kastracją a mięsakiem kości – osteosarcoma.

Troszkę mitologii
„Uważa się”, że niekastrowany samiec, który nie może spełnić aktu kopulacyjnego czuje się sfrustrowany.
W stadzie psów, dorastające samce nie mają prawa do krycia, a dominujący samiec-leader wpływa na zmniejszenie popędów u młodego psa, co nazywa się „marginalizacją” podrostków.

„Uważa się”, że kastracja jest dobrym sposobem na opanowanie agresywnych zachowań u samca.
Czasem tak się zdarza, ale psy, które już rozwinęły agresywne zachowania, wcale niekoniecznie przestaną je manifestować po kastracji. Czasem najpierw weterynarz stosuje kastrację chemiczną, która jest okresowa i odwracalna, aby zobaczyć jakie zmiany zachowania wystąpią po ewentualnej kastracji chirurgicznej.
Pokutuje czasem przekonanie, że niemożliwe jest dobre zachowanie u niekastrowanego psa. Niekastrowane psy, które są prawidłowo socjalizowane i wychowane nie muszą prezentować żadnych problemów z zachowaniem.

Estrogeny wokół nas
Warto także zwrócić uwagę, że organizm pozbawiony estrogenu i progesteronu, nadal otrzymuje estrogeny w żywności! (zwłaszcza wielka czwórka czyli gluten, soja, produkty mleczne, i kukurydza).
Niektóre produkty żywnościowe stanowią nieprzebrane źródło estrogenów (dla psów i dla ludzi także). Progesteron pełni funkcję przeciwstawną w stosunku do działania estrogenów, a organizm po kastracji (tak jak w czasie np. menopauzy u ludzi) jest pozbawiony progesteronu, otrzymując równocześnie estrogeny w produktach żywnościowych. Staje się wielkim magazynem z estrogenami, które mają działanie indukujące procesy zapalne, neurostymulujące i immunosupresyjne.
Sterylizując by uniknąć raka sutka, usuwa się naturalne źródła estrogenów i progesteronu, wystawiając jednocześnie organizm na  zalew estrogenów z zewnątrz!

Zawsze trzeba rozważyć, co wybieramy – kastracja, żeby chronić przed rakiem sutka czy ropomaciczem, czy też nie kastrowanie, aby uniknąć poważnych zaburzeń nietrzymania moczu, bądź wysoce złośliwego raka prostaty lub raka kości.

————————————————————-

Powyższe opracowanie na pewno nie wyczerpuje tematu kastracji u psów.
Może pozwoli jednak spojrzeć na to złożone zagadnienie nie tylko z punktu widzenia potencjalnego dobra anonimowej populacji psów czy komfortu ludzi, ale także z punktu widzenia korzyści i wad dla indywidualnego, konkretnego psa.

autor: Ewa Frydecka

Oryginalny atykuł oraz źródła znajdują się na stronie hodowli chartów, www.greynest.com, czyli tutaj.
Udostępniony na Cavalierworld za zgodą autorki.